Jeśli Wrocławska i Toruńska, jak to już wyjaśniliśmy, swoje znaczenie zawdzięczały temu, że łączyły dwie bramy i były ogniwem ważnego szlaku handlowego Śląsk-Pomorze, to nie mniej ważne były dwie inne ulice odchodzące od bram łukami: Św. Stanisława i Najświętszej Marii Panny, czyli dzisiejsze: Broniewskiego i Rapackiego. O tej pierwszej będzie ta ballada. W roku pańskim 1608 ulica nazwana była Platea Sutorialis, czyli... Szewska. Ale używano już widać i drugiej nazwy, bo był dopisek "vel", a więc: albo ulica św. Stanisława - pierwszego polskiego świętego. Rychło szewcy z nazwy zniknęli i nic dziwnego, bowiem we wspomnianym roku na 15 domów przy ulicy, tylko jeden zajmował szewc, niejaki Kurczewski. Tak więc ulicę nazywano św. Stanisława albo... Franciszkańską. A przecież dzisiejsza Franciszkańska, to zupełnie inna ulica, aczkolwiek sąsiadująca z opisywaną przez nas. Te pomyłki wiązały się prawdopodobnie z bliskim obu ulic sąsiedztwem oraz z położonymi przy niej dwoma franciszkańskimi klasztorami. Bo istotnie były aż dwa klasztory - do dziś stojący kościół i klasztor Franciszkanów i zabudowania zakonne panien franciszkanek. Franciszkanie sprowadzeni do Kalisza przez żonę księcia Bolesława Pobożnego, błogosławioną Jolantę, rozpoczęli tutaj swe dzieje w 1254 r. Ich kościół i klasztor stopniowo rozbudowywane stanowiły potężny kompleks murowanych obiektów w tej części miasta, wzmacniając jego obronność i, jak to bywało, stwarzając wokół siebie dogodne warunki do osiedlania się. Sąsiedztwo tak ważnego obiektu dodawało także ulicy swoistej powagi i splendoru. Drugi z wymienionych klasztorów istniał - biorąc za porównanie dzieje miasta - stosunkowo krótko. Przy końcu ulicy, blisko rynku, na rogu Rzeźniczej, pobożna Katarzyna Sulmowska z Sulmowa, pragnąc sama zostać franciszkanką, obiecała ofiarować dom i plac, a także wieś Kaliszewice w zamian za sprowadzenie tego zakonu do miasta. Zajął się tym ojciec gwardian ks. Ferdynand Wilczek, który szybko, aby się hojna ofiarodawczyni nie rozmyśliła, już w 1618 r. sprowadził franciszkanki z krakowskiego klasztoru. Panny objęły w posiadanie darowiznę i w tym samym roku uroczyście wyświęcono nowy, choć ubożuchny zewnątrz i wewnątrz, kościółek pod wezwaniem Ofiarowania Matki Boskiej. Wkrótce wzniesiono obok drewniany klasztor z dobudowaną w 1618 r. murowaną oficyną i refektarzem. Niewiele wiadomo o działalności religijnej czy społecznej osiadłych tu mniszek, ale ich posiadłość zajmowała znaczną przestrzeń, na której stopniowo przybywało zabudowań. W każdym razie, pod koniec bytności panien, kościół i klasztor były już również murowane. Sporządzony pod koniec XVIII stulecia opis Wizyty dwóch ichmościów Szlachty Woźnego informował o tym, że ulica "nowego bruku i wywozu gnoju" potrzebowała, wymieniał właścicieli pustych placów, a więc kotlarza Życińskiego, Kazimierzową Podbowiczową, Śliwczyńskiego, innego Podbowicza ze znanej rodziny piwowarów. Wąską uliczkę tworzyły kiedyś dwa wyraźne bloki zabudowań, z jednej strony ciągnęła się linia budynków klasztornvch, z drugiej stał szereg domków zakonnic, a zapewne także kilka domów świeckich. 0d tej ulicy, a konkretnie od zabudowań franciszkanek zaczęły się trzy słynne "feralne czwartki", które przyniosły miastu tragedię. Tu bowiem 30 sierpnia 1792 r. w drewnianych zabudowaniach wybuchł pożar, ugaszony z wielkim trudem przez okolicznych mieszkańców. Miał on ponoć być pierwszym znakiem klęski miasta. Drugim zwiastunem był ogromny grad wybijający szyby i łamiący dachy i ten znak dany był w czwartek 6 września. Wielki pożar zaczął się także w czwartek. Ulica św. Stanisława podzieliła los innych.

Ledwo zdołano odbudować klasztor franciszkanek, gdy w 1805 r. władze pruskie przeniosły zakonnice do Śremu i Gniezna. a w opuszczonych zabudowaniach urządzono więzienie. Po wypędzeniu Prusaków nowe władze utrzymały więzienie, dodając do niego jeszcze czasowo lazaret wojskowy. W 1808 r. klasztor został już oficjalnie (nie jak dotąd "tymczasowo") przekształcony na więzienie i pełnił tę rolę do czasu, gdy zostało ono przeniesione do sąsiedniego klasztoru franciszkanów. W nim to jeszcze w 1910 r. mieścił się areszt i siedziba carskiej policji.

Najbardziej wstrząsające wydarzenie w tym więzieniu, jeśli wierzyć podaniom powtarzanym przez samego Adama Chodyńskiego, miało miejsce w końcu 1812 r. Otóż, kiedy dla cofającej się armii francuskiej po klęsce w Rosji trzeba było lazaretów dla chorych żołnierzy, jakiś oficer postanowił na ten cel przeznaczyć właśnie cele więzienne w klasztorze: więźniów z niskimi wyrokami wypuścił na wolność, z wyrokami wyższymi zaś kazał na miejscu... rozstrzelać! Reszta posiadłości franciszkanek przechodziła dziwne koleje losu. W 1818 r. jeden z dworków dawnego klasztoru dzierżawił sam burmistrz miasta drugi dzierżawił, a później zakupił sławny w mieście "fizyk" , czyli chirurg, doktor Julian Majer. Na jednym z licznych poklasztornych podwórców mieścił się skład materiałów budowlanych i miejska składnica "narzędzi ogniowych". Dobrą i obszerną piwnicę dzierżawił kaliski cukiernik Szyfler. Wszystkie te posiadłości w 1830 r. zebrała razem Komisja Wyznań Religijnych i sprzedała za 6 tysięcy złotych polskich rajcy miejskiemu Hilaremu Radzikowi, który - sądząc że znakomitego interesu, jakiego dokonał na swych placach przy wytyczaniu ulic Babinej - był wytrawnym handlarzem nieruchomościami. Także dawne posiadłości franciszkanek rozsprzedał Radzik z dobrym zyskiem. Wcześniej jednak, bo w 1818 r., ta sama Komisja oddała dawny kościół franciszkanek miejscowym Grekom na świątynię. Zachował się widok tego kościoła z 1835 r. wykonany przez Ehrentrauth z okazji zjazdu monarchów. Jest on o tyle cenny, że w tym samym roku kaplicę grecką (przede wszystkim na użytek prawosławnego garnizonu) przeniesiono do dawnej sali musztry byłego Korpusu Kadetów na Łaziennej. Kościół grecki na rogu św. Stanisława miał dość świecki wygląd: był to dwupiętrowy budynek z czterospadowym dachem, mansardami, z wejściem okolonym kolumnami i niewielką wieżyczką. Bez trudu też przerobiono go na dom mieszkalny, ale widać budynek musiał być nieźle zębem czasu napoczęty, skoro w 1841 r "rozrzucony został", a na jego miejsce zbudowano typową już kamienicę najpierw Rogowskiego (czy nie Greka?), potem Mianowskiego i jego sukcesorów.