Koniec roku 1956 przyniósł nadzieje na odzyskanie dawnego statusu organizacyjnego i odbudowę struktury KTW. W 1958 roku członkowie przystępują do opracowania nowego statutu, choć zdają sobie sprawę, te bez oparcia o silną finansowo Federację sportową o pełnej samodzielności nie można myśleć. Do Towarzystwa zaczynają powracać byli członkowie i sympatycy, trwają starania o zwrot mienia i nieruchomości od Międzyzwiązkowego Klubu Sportowego. W październiku 1957 roku walne zgromadzenie byłych członków KTW oraz działaczy Sekcji Wioślarskiej Zrzeszenia Sportowego „Sparta” reaktywują KTW. Do tymczasowego Zarządu zostali wybrani: Witold Wardęski - Prezes, EmiI Sztark - Wiceprezes, Czesław Perliński - kapitan sportowy, Bolesław Borawski, Piotr Dulemba, Zygmunt Staniszczak, Mieczysław Bąkowski. Tymczasowy Zarząd został zobowiązany do przeprowadzenia formalnych działań związanych z odzyskaniem mienia, regulacji statutowych, przyjęciem byłych i nowych członków. Ustalono, że reaktywowane Towarzystwo pozostaje członkiem Federacji Sportowej „Sparta”, która udzielać będzie dotacji finansowej na działalność.

Preliminarze finansowe kształtowały się w granicach dochodów i rozchodów od 200 - 350 tys. złotych, z czego 1/3 stanowiły dochody Federacji „Sparta”, a 2/3 wypracowane dochody własne. Tymczasowy Zarząd przystąpił do prac przygotowawczych kapitalnego remontu budynku przystani i obrzeża oraz renowacji taboru wyczynowego i turystycznego. Budynek przystani z powodu złego stanu brzegu Prosny był poważnie zagrożony. Odchylenia od pionu ścian były tak znaczne, te każdy większy przybór wody mógł przynieść katastrofę. Wśród członków Zarządu panował optymizm i duch walki o wspólną wioślarską własność.

Powołana komisja budowlana przyjęła harmonogram prac: 

remont kapitalny budynku przystani 1959 –1960

remont kapitalny obrzeża 1959

remont stałych urządzeń sportowych 1960 – 1961 

 renowacja i zakup sprzętu 1960 –1961

Opracowano założenia projektowe i dokumentację techniczną

W grudniu 1958 roku odbyło się Walne zebranie KTW. Wybrany został Zarząd: Witold Wardęski - prezes, Emil Sztark - wiceprezes administracyjny, Czesław Perliński - wiceprezes sportowy, Zygmunt Staniszczak - naczelnik przystani, Józef Tłokowski - gospodarz lokalu zimowego, Jerzy Kepier - członek d/s turystyki, Natalia Witulska - członek d/s wioślarstwa kobiecego, Kazimierz Poliński - członek.

Towarzystwo liczyło w tym czasie 404 członków, w tym 50 wioślarzy wyczynowych. W ramach swej działalności zorganizowano sekcję brydża sportowego. Nowy Zarząd zdecydował, że KTW jest członkiem Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich, Poznańskiego Okręgowego Związku Towarzystw Wioślarskich i Federacji Sportowej „Sparta”.

Zatwierdzono harmonogram prac budowlanych i remontowych, przystąpiono do poszukiwania środków finansowych od Wojewódzkiego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki w Poznaniu, Totalizatora Sportowego, Federacji „Sparta”, MRN w Kaliszu, Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich. Zaangażowanie i upór członków KTW ich bezinteresowny wkład pracy sprawił, te zostały one wykonane zgodnie z harmonogramem. W maju 1960 roku, na otwarcie sezonu, oddano do użytku budynek przystani, zakończono remont obrzeża, w rok później, również na otwarcie sezonu oddano do użytku boisko i przekazano nowy sprzęt produkcji krajowej. Ogólny koszt tych przedsięwzięć wynosił 2.155.000 zł. (dla porównania roczny koszt działalności klubu wynosił około 150.000 zł.).

Intensywne prace budowlano-remontowe nie zahamowały działalności sportowej. W sierpniu 1958 roku w Poznaniu odbywały się Mistrzostwa Europy Mężczyzn. Reprezentację Polski w czwórce ze sternikiem stanowiła załoga: Kazimierz Naskręcki i Ryszard Rasztar z KTW oraz Kostka Mestwin i Władysław Juszczak z SKS „Posnania” oraz sternik Stanisław Kaźmierczak, również z „Posnanii”. Osada ta zdobyła V miejsce, najwyższe ze wszystkich startujących osad polskich.

W roku 1958 wicemistrzostwo Polski zdobyła czwórka bez sternika juniorów, a osada złożona wioślarzy KTW (Włodzimierz Przysiecki, Antoni Piaszczyński, Kajetan Wojciechowski, Ryszard Grzesiek) oraz wioślarzy SKS „Posnania” Mistrzostwo Polski juniorów w ósemce ze sternikiem.

W 1960 roku Mistrzostwo Polski Kobiet w czwórkach Juniorek, w roku 1962 ósemki i czwórki ze sternikiem zdobyły również wicemistrzostwo Polski. Kaliscy wioślarze zdobywali szereg czołowych miejsc w mistrzostwach Poznania, Centralnej Rady Związków Zawodowych.

Mimo, te warunki techniczne i lokalowe uległy znacznej poprawie, przerwa w treningach spowodowała zniechęcenie młodzieży, trudności występowały szczególnie przy naborze nowych zawodników i zawodniczek.

Postanowiono utworzyć Młodzieżowy Ośrodek Sportowy (MOS), dotowany przez Federację w wysokości rocznej 23.000 zł., a działający w oparciu o Komitet Rodzicielski i kierownictwo wyznaczone przez Zarząd. Początkowo wyniki naboru były bardzo dobre, ale szybko okazało się, że środki finansowe otrzymywane z dotacji wystarczają z ledwością na utrzymanie grupy 24 chłopców. Nie sprawdził się również pomysł tworzenia innych sekcji. W styczniu 1961 roku powstała w KTW sekcja siatkówki. Wygrała rozgrywki w klasie B i A i awansowała do ligi okręgowej. Dalszy rozwój nowej dyscypliny sportowej, wyjazdy na mecze, opłaty trenera wymagały kolejnych nakładów finansowych. W 1964 roku sekcję rozwiązano, a większość zawodników przeszła do KS „Calisia”.

Nieco inaczej przedstawia się sprawa z utworzeniem sekcji kajakowej. Do KTW nadeszła propozycja ze strony Ligi Obrony Kraju o przekazaniu sprzętu kajakowego wraz z zawodnikami i trenerem likwidowanej sekcji. W wyniku komisyjnych pertraktacji i negocjacji strony zgodziły się na wzajemne przekazanie sprzętu z dopłaty przez KTW na rzecz LOK sumy 9.000 zł., płatnych w dwóch ratach rocznych. Nowopowstała z dniem 1 września 1961 r. sekcja liczyła 12 jednostek, 18 zawodników i trenera i szybko zaczęła się rozwijać mimo, że KTW nie otrzymywało na jej działalność żadnych dotacji.

Działająca sekcja brydżowa i turystyczna opierała się wyłącznie na społecznym zaangażowaniu i bardziej miała charakter towarzyski, niż sportowy.

W roku 1962 wybrany został nowy Zarząd KTW: Emil Sztark - prezes, Czesław Perliński - wiceprezes, Bolesław Borkowski ­sekretarz, Wojciech Linka - skarbnik oraz członkowie: Józef Krysiewicz, Leon Bąkowski, Piotr Dulęba, Władysław Żyto, Jerzy Metelski, Tadeusz Frątczak, Zygmunt Pusch, Klemens Mąka, Kazimierz Gaj. Zarząd stanął przed narastającymi trudnościami. W Kaliszu wyczynowy sport wioślarski staje się coraz mniej atrakcyjny ze względu na pogarszające się warunki wodne na Prośnie. Częsty brak wody powoduje, te trening systematyczny jest niemożliwy, co niekorzystnie odbija się na wynikach sportowych.

Ostatnie regaty zorganizowane na Prośnie były w roku 1946. Wyczynowy sprzęt wioślarski dobrej klasy wymagał znacznych nakładów finansowych, na co KTW nie mogło sobie pozwolić. Zawodnicy startujący na łodziach produkcji krajowej nie mieli równych szans z rywalami z innych, zasobnych klubów. Doszły do tego trudności w uzyskiwaniu zwolnień z pracy na zawody wioślarzy, którzy zmuszeni byli wykorzystywać urlopy wypoczynkowe.

Coraz więcej środków pochłaniały wyjazdy na regaty, transport łodzi, zabezpieczenie wyżywienia. W roku 1962 za sumę 37.500 zł zakupiono 30-osobowy autokar „Skoda” i mimo, że w latach późniejszych tabor autokarowy wymieniano, jego eksploatacja kosztowała więcej niż uzyskiwane dochody. Trudności finansowe i organizacyjne, brak warunków treningowych, spowodowały załamanie w działalności KTW. Odbiło się to na wynikach sportowych. Do 1965 roku wioślarze oraz kajakarze nie uzyskiwali znaczących sukcesów. Nie przerwano jednak treningów oraz szkolenia. Trener Władysław Żyto przygotowywał osady czwórkę i ósemkę do Mistrzostw Polski. W 1965 roku czwórka ze sternikiem wywalczyła wicemistrzostwo Polski, a w rok później ósemka juniorów poszła w ślad swoich kolegów. W 1965 roku swój pierwszy sukces w Mistrzostwach Polski odnotowali kaliscy kajakarze. Osada K-2 juniorów - Janusz Grudziński i Andrzej Skweres zdobyli pierwszy złoty medal, a osada dziewcząt w K-4 srebrny. Trenerem kajakarzy był Lucjan Pasik, a do sekcji należało blisko 40 osób. W roku 1966 wybrany zostaje nowy zarząd KTW. Prezesem zostaje Emil Sztark, związany z KTW od okresu międzywojennego jako zawodnik i później członek Zarządu, wiceprezesem d/s sportowych został Czesław Perliński, wiceprezesem d/s administracyjnych - Kazimierz Gaj, sekretarzem - Bolesław Borkowski, członkami: Tadeusz Pasik, Tadeusz Frątczak, Jerzy Metelski, Kazimierz Rak, Józef Sowiński, Zygmunt Pasek, Klemens Mąka, Tadeusz Matczak, Władysław Żyto, Piotr Dulęba, Józef Krysiulewicz, Leon Bąkowski.

W 1968 roku, ze względu na pogarszający się stan zdrowia, Emil Sztark rezygnuje z funkcji Prezesa, którą obejmuje Czesław Perliński. Również w tym roku, ze względu na stan zdrowia rezygnuje z czynnej pracy trenerskiej Władysław Żyto. Ciężka to strata dla KTW, choć Żyto nadal pozostaje członkiem Towarzystwa, bierze udział w jego pracach, służy radą i pomocą. Jako trener Władysław Żyto wychował 27 medalistów Mistrzostw Polski, w tym 10 złotych, ogromną liczbę zwycięzców regat międzynarodowych, ogólnopolskich, międzyklubowych, związkowych. To osady prowadzone przez Żytę walczyły w Mistrzostwach Europy. Był nie tylko trenerem i wychowawcą surowym i sprawiedliwym, ale przede wszystkim życzliwym przyjacielem swych podopiecznych.

Opuszczone miejsce zajął jego wychowanek Wojciech Kapuściński. W roku 1968 czwórka bez sternika w składzie Tadeusz Jędrzejak, Zbigniew Krysiek, Zdzisław Mocek, Janusz Stępień zdobywa tytuł Mistrzów Polski. Wkrótce potem trener Kapuściński rezygnuje z pracy, trener Jerzy Janczewski zostaje powołany jako oficer WP na przeszkolenie wojskowe, a z trenerem Koperskim rozwiązana zostaje umowa o pracę. KTW zostaje bez szkoleniowców i funkcję tę obejmuje społecznie Wiesław Janowski. Szeregi zawodników znacznie się przerzedziły, a Prosna z powodu remontu jazów, nie nadawała się do treningów. Nawiązano wtedy kontakt z nowopowstałą sekcją wioślarską kopalni Konin. Przekazano nieodpłatnie łódź treningową i komplet założeń projektowych przystani wioślarskiej i rozpoczęto treningi na jeziorze Pątnowskim, korzystając z bazy konińskiej. Na treningi dojeżdżano na sobotę i niedzielę.

W lipcu 1969 roku osada ósemki uczestniczy na pożyczonej łódce w defiladzie z okazji XXV-lecia PRL w Warszawie, zdobywa III miejsce w Centralnych Regatach Eliminacyjnych w Kruszwicy i reprezentuje województwo poznańskie w I Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży w Poznaniu. (Ranga Mistrzostw Polski), gdzie zdobywa srebrny medal.